ค่าวฮ่ำประวัติพ่อน้อยเป็ง เพ็ญจันทร์
ประพันธ์โดย พ่อน้อยเป็ง เพ็ญจันทร์ (๒๕๕๔)
เป็ง เพ็ญจันทร์ มันเกิดวันพุธ ที่สิบสี่ต้นกันยา / สองพันสี่ร้อย แน่นอนจริ่งหนา เป็นเวลากลางคืนแต้เจ้า / สองสี่หกแปด แม่เกิดลูกเต้า ออกมาเป๋นชายอีกครั้ง / เดือนสิบสองเป็ง ในกลางคืนนั้น พระจันทร์ใหญ่กว้างเต็มดวง / ไม่มีเมฆฝ้า มาบังรบก๋วน พระจันทร์เต็มดวง ใสสว่างแจ้ง / ไม่มีหมอกเหมย ตกใส่ต๋องแห้ง ไม่ใช่ฤดูฝนแล้ง / เดือนสิบสองเป็งล้านนาเขตแคว้น ฟ้าฝนบ่แห้งแน่นอน / คนเฒ่าเข้าวัดฟังธรรมคำสอน แม่ตุ่นท่านนอนเลี้ยงดูลูกหน้อย / ลูกมีหลายคนบ่โศกเศร้าสร้อย เลี้ยงดูอย่างดีเรียบร้อย/ ส่วนพ่อเสาร์ท่านก็เป็นน้อย ช่วยคู่ห้อยเมียแปง / ถ้วยกับจ๊อนป้ากกับหม้อแก๋ง จะไปกนแฮงหม้อแก๋งจั่งบ้าง / ผัวอยู่กับเมีย ร่วมมือกันสร้าง ผัวช่วยงานสารพัด งานหนักเบาบ่ต้องอ่านนับ คิดได้ทำได้ทุกราย / ส่วนแม่ตุ่นนั้น ท่านชอบค้าขาย เอาทุกเหลี่ยมลาย มาเลี้ยงลูกเต้า / ส่วนพ่อเสาร์ก่อต้องต๋ำข้าว หาอาหารมาเลี้ยงต๊อง / พ่อไปทำนา อ้ายดูแลน้อง พร้อมหมูหน้อยวัวควาย / อ้ายต้องผ่อน้องแม่เกิดมาหลาย อ้ายลูกผู้ชายช่วยเหลือพ่อได้ / ดูไร่นาสวน สวนเหนือสวนใต้ สวนหมากสวนพลูสวนไม้ / สีสุกไม้ซางไม้ซะป๊ะว่าไม้ อ่านนับบ่ถ้วนหลายพันธุ์ /พ่อเสาร์แม่ตุ่น มีลูกตวยกั๋น นายอ้ายนายปัน นายบุตรต่อแต้ม / แล้วมีนายเป็งไหลเข้ามาแอ้ม แถมนายอินตาสมมิตร์ / ยังมีแม่ญิงบัวจั๋นมาซิด สุดท้ายชื่อดวงดี / แปดคนพี่น้อง แม่ตุ่นสุขขี เลี้ยงดูอย่างดี อาบน้ำป้อนข้าว / พ่อเสาร์ทำนา มาเลี้ยงลูกเต้า ไร่นาสวนมีพอใช้ / ไม้ไผ่ไม้ซาง พ่อเสาร์ปลูกไว้ มะม่วงแก้วม่วงงา / มะเฟืองมะไฟมะพร้าวในหนา ผลไม้นานา บ่อดอยากกั้น / มีกิ๋นเหลือขาย แม่ตุ่นใจ๋ตั้ง เผื่อเหลือวงศ์ใยพี่น้อง / ญาติมิตรหลาย สหายเพื่อนพ้อง เขาแอ่วเต้ามาเยือน / ป่าเป้าหนองช้าง อยู่ข้างหล่ายเหมือง แอ่วหากั๋นเนือง เตียวติ๋นไต่เต้า / ลูกส้มของหวาน อาหารแลกข้าว กับแม่เฮาพี่น้อง / ก่อนฝนตกฟ้ามันชอบฮ้อง เสียงสนั่นก้องแผ่นดิน / จะรวยหรือตุ๊ก ทำมาหากิ๋น เกิดมาเดินดิน ต้องทนต่อสู้ / เหมือนลมพัดแรง ต้นไม้ยังหลู้ เปรียบดูเอาอย่างนั้น / เกิดคนละหน ต๋ายคนละครั้ง ยึดมั่นถือมั่นทำดี / ตั้งสติอย่าท้อถอยหนี เกิดทั้งทีทำงานต่อสู้ / ปัญญาตั๋วมี อย่าเก็บยัดตู้ อย่าเก็บใส่ในลิ้นชัก / เอามาแก้ไขผิดนักถูกนัก หาหนทางแก้มันไป / ผิดมาแล้วหาทางแก้ไข นานสักเท่าใด ทำไปก่อนหน้า / ทวนความหลัง ยนลงตะกร้า มันอาจอยู่ถ้าคอยเรา.......................
พ่อจบค่าวฮ่ำไว้ชีวิตตัวเองไว้เพียงแค่นี้ ผมขอเสริมเติมต่อเรื่องชีวิตครอบครัวพ่อต่อไป พ่อทำมากินตามประสาคนชนบท ฝึกชกมวยจนฝีมือพอตัว ถนัดการใช้หมัด ภาษามวยว่าเป็นมวยหมัด ต่อมาก็ฝึกเล่นลิเก เล่นเป็นพระอินทร์บ้าง ตัวเจ้าเมืองบ้าง ต่อมาก็ได้อยู่กินกับแม่แก้วพา นามสกุลเดิม “ใจจันทร์” ลูกสาวคนโตของอุ้ยหมู และ อุ้ยปา คงจะประมาณ พ.ศ.๒๔๘๐ (แม่จำไม่ได้ ผมคำนวณจากปีเกิดของอ้ายวีระ) พ่อกับแม่มีลูกๆ ด้วยกัน ๑๑ คน ดังนี้
๒๔๙๓ อ้ายวีระ เพ็ญจันทร์
๒๔๙๖ อ้ายทองคำ เพ็ญจันทร์
(เสียชีวิตอายุ ๙ ขวบเป็นไข้ขึ้นสมอง แม่เล่าว่าหมอขอศพพี่ทองคำไว้ เพื่อผ่าพิสูจน์หาสาเหตุ เป็นอาจารย์หมอ แม่บอกว่าต่อมาพี่ทองคำต่อมาเกิดเป็นสะอาด เพ็ญจันทร์)
๒๔๙๘ พี่อาภรณ์ เพ็ญจันทร์
๒๕๐๐ พี่ทองพูน เพ็ญจันทร์
๒๕๐๒ สมภพ เพ็ญจันทร์
๒๕๐๔ สุภาพ เพ็ญจันทร์
๒๕๐๖ เอนก เพ็ญจันทร์
๒๕๐๘ ทัศนะศิลป์ เพ็ญจันทร์
๒๕๐๙ สะอาด เพ็ญจันทร์
(เสียชีวิตอายุ ๓๖ ปี ด้วยโรคไขมันอุดตันในเส้นเลือด ตอนนั้นพ่อ แม่ ผม ญาติๆ ตกใจมาก พ่อบอกว่าสงสาร สะอาด ที่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย ถ้าสะอาดคือพี่ทองคำมาเกิดจริงๆ ก็น่าสงสารมากที่ตายตั้งแต่อายุน้อยๆ ทั้ง ๒ ครั้ง)
๒๕๑๒ ออมทรัพย์ เพ็ญจันทร์
๒๕๑๔ สันต์ทัศน์ (วสันต์) เพ็ญจันทร์
พ่อเป็นคนแข็งแรง ไม่ป่วยง่ายๆ หรอกครับ ป่วยหนักๆ ครั้งสุดท้ายตอนผมสอนสู่สุโขทัย สมัย ผอ.ชิน ศรีปู่ คือ ๒๐ กว่าปีมาแล้ว (พ่อน่าจะอายุ ๖๐ กว่าๆ ผ่าตัดต่อมลูกหมาก) จากนั้นก็ชีชีวิตสุขสบายมาเรื่อยๆ เพราะพ่อชอบออกกำลังกายมากๆ ทั้งปั่นจักรยาน เดิน ชกลม ฟ้อนดาบ ทำงานสวนเล็กๆ น้อยๆ ไม่เกินกำลัง
เมื่อประมาณ ๒ ปีที่ผ่านมา พ่อไปตรวจเลือด ปรากฏว่าค่าPSA คือ ค่าสารโปรตีนในต่อมลูกหมากสูง เป็นอาการของมะเร็งต่อมลูกหมาก พ่อจึงให้หมอรักษา (ปกติพ่อไม่ชอบรักษาในโรงพยาบาล ชอบใช้สมุนไพรมากกว่า) พวกเราพาพ่อไปพบหมอสมหมายที่ จ.สิงห์บุรี คุณหมอก็ให้ยาสมุนไพรมาทาน พ่อก็เป็นปกติสุขมาเรื่อยๆ
ต่อมา ๑๔ พ.ย.๕๕ พ่ออาการไม่ค่อยดี อ้วกบ่อยๆ ทานอาหารไม่ได้ พวกเราจึงพาไปรักษาที่โรงพยาบาลสวนดอก ด้วยความอนุเคราะห์อย่างสูงยิ่งของ อาจารย์หมอสมพันธ์ ผดุงเกียรติ ร.พ.สวนดอก และคุณหมอที่ทำการรักษาทุกท่าน คุณหมอบอกว่าพบมะเร็งที่กระเพาะอาหาร พ่อทานข้าวเป็นปรกติไม่ได้แล้ว ต้องให้อาหารทางสายยาง
ต้นเดือนมกราคม คุณหมออนุญาตให้พวกเราพาพ่อมาดูแลที่บ้านได้ พ่อเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ เพราะทานอาหารไม่ได้ ทานได้แต่นมและสารอาหารที่ให้ทางท่อสายยาง ด้วยสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมลงตามอาการ พ่อก็จากพวกเราไปอย่างสงบ ก่อนจากไปพ่อย้ำเตือนอยู่เสมอๆ ว่า ให้จัดงานพ่ออย่างเรียบง่าย ประหยัด รักษาขนบธรรมเนียมประเพณีล้านนาของเรา ไม่ส่งเสียงอีกทึกครึกโครม อย่าเลี้ยงเหล้ายาปลาปิ้ง อย่าส่งเสริมการพนัน เพราะจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแก่ลูกหลาน ไม่ต้องกลัวเสียงนินทาต่อว่า พ่อกล่าวว่า
“เปิ้นจะว่าอะหยังก่อจ้างเปิ้นเต๊อะ ขะแนมเฮาจะไปว่าหื้อเปิ้น”
พ่อจากไปด้วยอาการอันสงบ เมื่อวันเสาร์ที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕ เวลา ๑๒.๑๙ น. สิริอายุได้ ๘๖ ปี ๕ เดือน
หมายเหตุ
(สัมภาษณ์พ่อ อังคาร ๑๓ ธันวาคม ๒๕๕๔ ร.พ.สวนดอก ตึกสุจิณโณ ห้อง ๑๓๐๘)
นายอ้าย คือ พ่ออ้าย เพ็ญจันทร์ พ่ออ้ายแสวง พี่เต๋ม เสียชีวิตแล้ว อายุ ๖๐ ปี
นายปัน เสียชิวิตแล้ว อายุ ๗๐ ปี ลุงปันรับต้อยมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม
นายบุตรต่อแต้ม คือ พ่อของอ้ายจำนง เพ็ญจันทร์
นายอินตา เสียชีวิตตอนเป็นวัยรุ่น อายุ ๑๖ ปี หน้าตาดี ชอบแต่งตัวหล่อเหลา
สมมิตร์ พ่อของติ๋ว เสียชีวิตแล้ว อายุประมาณ ๔๐ ปี
แม่ญิงบัวจั๋น เสียชีวิตแล้ว อายุ ๗๗ ปี แม่ของมานิตย์ สุภาพันธ์
ดวงดี เสียชีวิตตอนเด็กๆ อายุ ๒-๓ ขวบ เป็นโรคง่อยเปลี้ย คล้ายคนแก่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น